Drie weken geleden had ik een behoorlijk drukke week: op maandag en dinsdag deed ik lesobservaties op een school in Brabant, waarvoor ik ook een nachtje verbleef ik een B&B. Op woensdag reed ik helemaal naar het noorden voor een tweede studiedag op een school in Emmen. Op de terugweg was ik behoorlijk moe en bedacht ik me hoe lekker het was dat ik de komende twee dagen gewoon rustig thuis kon werken.
Totdat mijn telefoon ging…. Het was directeur van de school waar ik Engels geef: “Jij gaf een paar weken geleden toch aan dat je best zou willen invallen als ik een klas naar huis moest sturen?“… “Eh ja, maar ik ben geen groepsleerkracht he?“. “Nee, dat weet ik, maar de juf is ziek en de invalpool is leeg“. En dus zei ik in drie seconden vaarwel tegen mijn twee rustige thuiswerkdagen en stapte ik uit mijn comfortzone.
Ik ging lesgeven in groep 3. Een klas waar ik niet eens Engels aan geef, met 28 lieve kinderen van wie ik binnen enkele uren de namen al wist (dat duurt toch heel wat langer als je alleen maar één keer per week Engels!).
Ik vond het leuk, maar intens. Waar ik thuis zo nu en dan pauze kan nemen om even op te laden, was het hier gewoon dóórgaan van half 9 tot half 3. Zelfs in de pauze had ik óf pleinwacht óf moest ik kinderen helpen met een schone broek of schone sokken. Ik moest instructie geven over kikkersprongen bij minsommen en over speciale hakwoorden (gelukkig konden de kinderen míj dat uitleggen ;-)). Ik moest op een krijtbord schrijven en een dictee geven. Ik moest een rekencircuit organiseren met hulpouders en kinderen aan het breien krijgen.
Het was een soort van jongleren terwijl er tegelijkertijd heel veel aandacht van me werd gevraagd: Juf, ik voel me niet lekker; Juf, mijn oor doet pijn, ik denk dat het mijn oorbel is; Juf, ik heb in mijn broek gepoept; Juf het is daar helemaal nat, mijn beker lekt; Juf, ik heb hier een schrammetje en dat doet heel erg pijn; Juf, ik mis mijn vader, die zit op Terschelling; Juf, ik mag in de pauze altijd binnen blijven; Juf, ik heb buikpijn; Juf, hij doet heel druk en dan kan ik niet lezen; Juf, ik weet niet welk boek ik moet kiezen, ik heb deze uit maar deze hoort bij mij; Juf, hij praat terwijl we stil moeten zijn; Juf, mijn elastiekje is kwijt; Juf, mijn punt is gebroken; Juf, mijn schriftje is vol; Juf, ik heb het warm, mag het raam open?
HELP!
Ik realiseerde me gedurende deze twee dagen hoe fijn het is dat ik oud en ervaren ben :-). Want behalve dat het behoorlijk intensieve dagen waren, kon ik er ook relaxed naar kijken: Ze zitten in ieder geval niet thuis, we hebben plezier, ze leren vast wel íets en het is gezellig. Ook kon ik hen Engels geven. Ik gebruikte hiervoor een handpop en het thema ‘farm animals’. Ze vonden het geweldig! Verder mochten ze van mij een gedicht schrijven met de ‘luchtwoorden’ en deze voordragen aan de klas. Een groot succes!
Ik genoot van het voorlezen tijdens het tussendoortje en de lunch, van hoe ze me tips en tops gaven aan het eind van de dag, van hoe geconcentreerd ze konden werken en stil konden lezen, van hoe ik in twee dagen hun karakters al leerde kennen en hoe goed ze de dagen doorkwamen met een onbekende juf aan het einde van de week.
Zou ik het nog een keer doen? Ja natuurlijk. Zou ik dit als fulltime baan willen hebben? Nooit! Niet alleen omdat ik het gewoon zwaar vind om de hele dag ‘aan’ te moeten staan, maar ook omdat ik nu eenmaal gewend ben aan mijn vrijheid als ondernemer. Ik heb nu nóg meer bewondering gekregen voor basisschoolleerkrachten en dat geeft mij nóg meer motivatie om hen te helpen met Engels. Zodat ze zelf zo weinig mogelijk hoeven voor te bereiden of naar leuk lesmateriaal moeten zoeken voor Engels. Zodat ze met plezier en zelfvertrouwen Engels geven en dat uitstralen naar hun leerlingen. Zodat we samen het onderwijs leuker en effectiever maken.
Kortom: het was een bijzondere, leerzame en nuttige ervaring.