“Ik was van plan om maar een kwartier te laat te komen, maar het werd toch een uur”. Met deze opmerking kwam een leerling binnen aan het eind van mijn Engelse les.
Nu geef ik twee uur achter elkaar Engels, met een pauze van 10 minuten, dus kon ik gelijk even met haar in gesprek. Ik zei allereerst dat ik blij was dat ze er was en vervolgens vroeg ik naar de reden van het te laat komen.
Ze antwoordde een beetje verdrietig dat ze amper had geslapen, dat ze veel had liggen piekeren en dat ze uiteindelijk pas om half 6 in slaap viel en om half 8 alweer wakker was. Ik reageerde begripvol en zei dat ik het knap vond dat het haar dan tóch gelukt was om te komen.
“Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?”, vroeg ik, “Hebben je ouders je geholpen?”. Nee, haar ouders waren er niet, maar ze had een vriendin gebeld met wie ze heel lang had gepraat. Daarna lukte het haar om weer wat positiever naar het leven te kijken, zich aan te kleden, op de fiets te stappen en naar school te gaan.
Ik heb haar een compliment gegeven: “Je had ook in je bed kunnen blijven liggen. Ik vind het knap dat je de motivatie hebt gevonden om naar school te komen. Dat is je gewoon gelukt!”.
Ze kreeg een grote glimlach op haar gezicht en heeft het tweede uur ontzettend goed meegedaan.